آتــشی زیـر خـاکستـرم من ،  ساکتــم اعتـباری ندارم با دمی گرم ای عشـق ِ سـوزان،  شعله ام کن که یاری ندارم باد عصیانگری تـا نگیـرد، همـچنان تار و خاموش و سردم ای نسیم  ِ صبـا نَفـحه ات کو ؟دیـگر ایـنجا قـراری ندارم پاره های دلم صاف و ساده ، چون شرابی که در شیشه مانده بایــد آیـیـنه را دیـده باشـی !  مثل آنـم  غبـاری ندارم در حـجابـی ز سـیماب ِ دَردَم ، تا رهایی... شـمیم تو مانده همتی کن بـهارِ امیدم ، شــک نـکن  پـرده داری نـدارم مانـده ام روز برچــیدن عشق، آفـتـاب رُخَـت دم نـگیرد من که یـک عـمر در سـایه بودم، نازکم سـایه ساری ندارم با عبـور تـو از آســمانـم، می شــود تــازه روی  نیـازم شــاید این خـاک را دیده بـاشی، دایرم  شوره زاری ندارم با غـزل زنـده  می مـانم آری، بیـت های تـو را می شمارم گرچـه در”هفـت شـهر” سـرودن،گشته ام شهریاری ندارم